In een wereld die steeds complexer en veeleisender wordt, staan onze jongeren voor uitdagingen die we ons nauwelijks kunnen voorstellen. Ze bevinden zich in een tijd waarin de druk om te presteren en erbij te horen constant aanwezig is, aangewakkerd door de onophoudelijke stroom van sociale media. Terwijl de schermen van hun apparaten flikkeren met beelden van een schijnbaar perfect leven, voelen velen van hen zich steeds meer geïsoleerd en overweldigd.

Maar het probleem gaat dieper. Veel jongeren worden geconfronteerd met deze immense druk zonder de emotionele ondersteuning die ze zo hard nodig hebben. In plaats van een vangnet van begrip en liefde, vinden ze vaak ouders die, hoewel fysiek aanwezig, emotioneel afwezig zijn. Deze jongeren worden geacht zichzelf te navigeren door een wereld vol uitdagingen en risico's, zonder de nodige tools en begeleiding.

De pandemie heeft deze situatie alleen maar verergerd. Terwijl wij als volwassenen terug kunnen kijken op onze jeugd zonder de uitdagingen van een wereldwijde crisis, hebben onze jongeren een cruciale fase van hun leven doorgebracht in een tijd van onzekerheid en isolement. De pandemie heeft niet alleen hun sociale leven ontwricht, maar ook hun mentale en emotionele welzijn zwaar op de proef gesteld. Velen van hen zijn hierdoor de weg kwijtgeraakt, zoekend naar stabiliteit in een wereld die steeds wankeler aanvoelt.

Het gevolg? Een zorgwekkende toename in gevoelens van wanhoop, eenzaamheid en zelfs suïcidale gedachten onder jongeren. De statistieken liegen er niet om: het aantal jongeren dat zichzelf van het leven berooft, stijgt. Dit is een noodsituatie die vraagt om onmiddellijke aandacht en actie.

Als maatschappij dragen wij de verantwoordelijkheid om bij te dragen aan een oplossing. We kunnen niet langer wegkijken van de problemen waarmee onze jongeren worden geconfronteerd. We moeten erkennen dat ze worden geconfronteerd met uitdagingen die wij in onze jeugd nooit hebben meegemaakt—en dat ze vaak zonder de nodige ondersteuning worden achtergelaten.

In deze blog wil ik mijn zorgen uiten over deze onzichtbare strijd die onze jongeren dagelijks voeren. Ze worden geconfronteerd met verwachtingen en druk die hen overspoelen, terwijl de emotionele afstand van hun ouders en de gevolgen van de pandemie het alleen maar moeilijker maken. Het is cruciaal dat we als samenleving onze ogen openen voor deze realiteit en erkennen dat onze jongeren hulp en ondersteuning nodig hebben—nu meer dan ooit.

We moeten niet alleen spreken over de problemen, maar ook werken aan oplossingen. Hoe kunnen we jongeren de tools geven die ze nodig hebben om te overleven en overleven in deze tijd? Hoe kunnen we ouders en opvoeders beter ondersteunen, zodat ze emotioneel beschikbaar zijn voor hun kinderen? En hoe kunnen we de rol van sociale media herdefiniëren, zodat het een kracht voor het goede wordt in plaats van een bron van destructieve vergelijking?

Laten we samen zoeken naar antwoorden, zodat we onze jongeren kunnen beschermen en hen helpen een weg te vinden naar een toekomst vol hoop en mogelijkheden. Als maatschappij moeten we onze verantwoordelijkheid nemen en actief bijdragen aan een omgeving waarin onze jeugd niet alleen kan overleven, maar ook kan genieten, ondanks de uitdagingen die ze nu onder ogen moeten zien.

‍