‍

‍Wat een gebroken teen mij leerde over Zelfliefde

Hoe vaak heb je een moment gehad dat je lichaam je simpelweg tot stilstand dwong? Voor mij was dat moment, gek genoeg, een gebroken teen. Niet zomaar een ongelukje, maar eentje die een diepere boodschap in zich droeg. Ik besefte pas hoe diepgeworteld mijn drang naar onafhankelijkheid zat toen ik zelfs een rolstoel weigerde in het ziekenhuis. Maar waar komt die innerlijke hardheid vandaan? En waarom voelde ik de onmogelijkheid om hulp te accepteren, zelfs als mijn lichaam aangaf dat ik het nodig had?

Het antwoord ligt in iets veel groters dan een teen.

Een gebroken teen die oude wonden openbreekt

Daar zit ik dan, met een gebroken teen. Voor de honderdste keer loop ik tegen de trap aan. Normaal vloek ik in stilte, en trekt de pijn vanzelf weer weg. Maar deze keer voelde het anders. Dit keer dacht ik: Dit is het moment dat me tot stilstand dwingt. En ik kon wel janken, want mijn vakantie staat voor de deur. Lopen gaat even niet meer, of in ieder geval moeizaam.

In het ziekenhuis werd mijn vermoedens bevestigd. Terwijl ik wachtte, gebeurde er iets vreemds. De verpleegster zei: "Ga maar even in de rolstoel zitten, dan rijd ik je naar de radiologie." Mijn lichaam verstijfde. Ik zei meteen: "Nee hoor, ik loop wel." Ik fix alles altijd zelf. Hulp vragen? Dat doe ik niet. In mijn hoofd dacht ik nog: Desnoods hecht ik mezelf in geval van nood.

Toen schrok ik van die gedachte. Waar komt deze hardheid vandaan? Waarom voel ik zo’n sterke behoefte om altijd alles alleen te doen? Zou ik dit bij een ander zien, dan zou ik te hulp schieten. Maar naar mezelf? Veel minder zorgzaam. Terwijl ik toch echt veel meer en intenser van mezelf houd dan vroeger. Dit bracht me bij een belangrijk vraagstuk: Hoe kan ik milder zijn naar mezelf?

Waarom is het zo moeilijk om hulp te accepteren?

Op het moment dat ik die rolstoel weigerde, besefte ik dat het niet alleen om mijn fysieke situatie ging. Het had alles te maken met een patroon: de constante drang om mezelf te bewijzen, om te laten zien dat ik sterk genoeg ben om alles zelf te doen. Het is alsof hulp accepteren mijn onafhankelijkheid zou ondermijnen. Maar is dat wel zo?

Kwetsbaarheid zien als een zwakte is iets wat diep in mij zit. Toch voelt het alsof dit moment—hoe klein ook, met iets simpels als een gebroken teen—me een groter inzicht geeft in hoe ik met mezelf omga. Misschien is dit het moment om ook dat patroon los te laten.

‍

Wat ben ik dankbaar dat ik steeds sneller voel en/of mag zien dat het vaak verder gaat als iets fysiek.

‍‍

Waarom Is hulp vragen zo moeilijk?

Die gebroken teen was een symbool voor iets veel groters. Voor mij stond het voor het diepgewortelde patroon dat ik al mijn hele leven meesleepte: altijd sterk moeten zijn. Als je opgroeit in een omgeving waar je jezelf moet beschermen, leer je om onafhankelijk te zijn. Je leert om je eigen pijn in toom te houden, stil te zijn en altijd zelf oplossingen te zoeken. Hulp vragen voelt niet direct als een zwakte, maar toch. En daarnaast is het soms ook vermoeiend, dan denk ik het is al zo lang geleden. Toch komt dit in bepaalde situaties net zo hard weer terug.

Terwijl ik nu veel sterker in het leven sta, vraag ik me af: waarom voelt kwetsbaarheid als een bedreiging, terwijl het juist een bron van kracht zou kunnen zijn?

Ik was best even in de war en verdrietig hierdoor, dat een gebroken teen dit allemaal kan veroorzaken. Maar alles komt zoals het komt, en hier geen uitzondering in.

Het lijkt alsof ik op een onverwacht moment, door iets kleins als een gebroken teen, een dieper inzicht hebt gekregen in hoe ik met mijzelf om mag gaan en dat raakt mij. Die weerstand om hulp te accepteren, zelfs in een situatie waarin mijn lichaam letterlijk aangeeft dat ik het nodig hebt, wijst op een sterk gevoel van onafhankelijkheid en misschien zelfs een vorm van zelfbescherming. Maar wat betekent die hardheid?

‍

Waar komt die hardheid vandaan?

Opgroeien in een gewelddadige omgeving laat diepe littekens na, niet alleen op je lichaam, maar ook in je geest. Ik leerde al vroeg dat het tonen van kwetsbaarheid gevaarlijk was. Dat als je even je zwakte toonde, je gekwetst kon worden. Dus bouwde ik muren om mezelf heen, muren van zelfredzaamheid en onafhankelijkheid. Die muren beschermden me, maar ze maakten me ook hard voor mezelf.

Nu besef ik dat ik die muren niet meer nodig heb. Sterk zijn hoeft niet te betekenen dat ik alles alleen moet doen. Het is juist een teken van kracht om te erkennen dat ik soms hulp nodig heb.

‍

Zelfliefde is meer dan Zelfstandigheid

Zelfliefde gaat over meer dan alleen voor jezelf zorgen en grenzen stellen. Het gaat erom jezelf de ruimte te geven om mens te zijn, met al je gebreken en kwetsbaarheden. Dat betekent dat je hulp mag accepteren, zonder het gevoel te hebben dat je faalt. Kwetsbaar zijn, betekent jezelf toestaan om gezien en gesteund te worden, zelfs als dat lastig voelt.

De les die ik leerde van die gebroken teen, was simpel maar krachtig: ik mag mezelf toestaan om niet altijd sterk te hoeven zijn. Het is oké om even stil te staan, om hulp te vragen, en om zachter voor mezelf te zijn.

‍

Hoe kun jij dit zelf toepassen?

Iedereen komt wel eens op een punt dat het leven je dwingt om stil te staan. Misschien is het niet een gebroken teen, maar een ander moment waarop je lichaam of geest aangeeft dat je even niet alles alleen hoeft te dragen. Dit zijn de momenten waarin we leren dat echte kracht ligt in het kunnen accepteren van hulp. Kwetsbaarheid is geen zwakte, maar een kans om te groeien en te helen.

Zelfcompassie gaat niet alleen over jezelf beschermen, maar ook over jezelf toestaan om kwetsbaar te zijn. Hoe meer je leert om zachter naar jezelf te kijken, hoe meer ruimte je creëert voor echte zelfliefde en verbinding met anderen.

‍

Kwetsbaarheid is Kracht

Soms biedt het leven lessen in onverwachte vormen, zoals een gebroken teen. Deze ervaring heeft me geleerd dat de hardheid die ik als kind nodig had, nu mag worden losgelaten. Door die oude patronen van zelfredzaamheid los te laten, creëer ik nog meer ruimte voor zelfliefde, mildheid, en groei. Echte kracht ligt in het erkennen dat ik niet altijd sterk hoef te zijn. Het is bijna grappig en zo nieuw voor mij dat ik nu al van dat gevoel kan genieten. Het is helemaal oké.

‍